D-day
Nou, gelukkig gaat t nooit zoals t moet bij mij haha. Ik had echt vreselijk slecht geslapen, vroeg uit bed. Ik had mijn tas al klaargezet de dag ervoor. Douchen, aankleden en dan wachten tot het tijd was om te gaan.. ergens knaagde er iets in mn binnenste, alsof er iets niet goed zou gaan. Dat was vrij breed van, ik word afgebeld tot ik word niet wakker.. heftig, i know. Om 10 over 12 werd ik gebeld door t ziekenhuis. Ik was overtuigd van afbellen... nee, blijkt dat ik de verkeerde tijd had doorgekregen en dat ik er voor 12:20 opstond! Ehm ja, lets go! Uiteindelijk 12:40 in t ziekenhuis. Ik werd natuurlijk voor de deur afgezet, en ondanks dat manlief zei ; niet rennen, tis een fout van hen, nam ik toch een sprintje. Ik wilde niet de oorzaak zijn van t eventueel niet doorgaan! Alleen, 4e verdieping met de trap op een nuchtere maag was dan weer niet zo'n goed idee. Dus nog puffend en hijgend kwam ik in de wachtkamer, en mocht meteen mee. Maar ook meteen uitkleden, operatiejurk aan (so fashionable) en was meteen aan de beurt. Op de anesthesie kreeg ik een infuus en toen kwam het hele operatie team. Inclusief het vertrouwde gezicht van mijn plastische chirurg. Heerlijk. Ik probeer altijd een beetje melig te zijn als ik geopereerd wordt. Dat wil zeggen, lopende band grapjes. Eenmaal in de OK krijg ik t dan toch wat te kwaad maar bij werkelijk elke operatie staan er zulke lieve mensen om me heen. Dus ik sliep uiteindelijk alsnog fijn in.
Op de uitslaapkamer kwam ik weer bij, maar het duurde langer dan de vorige keer. Samen met een raketje had ik iets meer tijd nodig om echt wakker te worden. Ik heb uiteindelijk anderhalf uur op de uitslaap gelegen.
Toen kreeg ik een ritje naar de dagbehandeling, manlief was er gelukkig al. (Al vanaf 4 uur dus die heeft bij elkaar een aardige zit gehad).
ik merkte dat ik wat wiebelig was.
De plastisch chirurg kwam vertellen hoe het was gegaan even kijken hoe het nu ging. Daarbij vertelde ze mij waar ik t meest pijn zou krijgen haha. Er is in totaal best veel weggezogen. Bij het aftekenen zag ze namelijk dat ik door het afvallen een groter verschil in grootte had dan voorheen. Ook is op mijn verzoek een stukje buikwand boven mn navel "omhooggehecht", ik had door het afvallen geen navelgat meer maar een streepje door loshangend vel. Manlief was nog even een boodschapje gaan doen en kwam terug met mijn favoriete milka, wat ook de favoriet van de plastische is, dus die kwam lekker even bij ons zitten en chocola eten. Kan alleen maar gek op die mevrouw zijn!
Zoals misschien bekend mag je als je gegeten, gedronken en getoiletteerd hebt naar huis. Dus ik at, ik dronk, ik toiletteerde maar mn lichaam voelde niet als van mijzelf. Draaierig en misselijk. Steeds als ik had geprobeerd te staan en weer zitten moest ik overgeven. Toen ik uit Eindelijk wilde plassen ging het daar ook mis. Het was inmiddels half 8. En de arts werd gebeld om te zorgen dat ik naar een andere kamer kon. Eventueel om een nacht te blijven. Dat wilde ik natuurlijk niet maar de dagbehandeling sluit om 8 uur. Kwart voor acht gingen we op weg naar de hele andere kant van het ziekenhuis. En werd ik op een zaal gelegd met 1 andere patiënt. Manlief en ik wilde echt graag naar huis, maar het was echt niet goed. Toen ik wilde toiletteren op de zaal ging t weer mis. Mn bloeddruk was op een gegeven moment 69/40 ofzo. dus ze adviseerde met klem te blijven. Dus nu is het 03;50. Ik ven net zonder problemen gaan plassen dus ik hoop oprecht dat ik over een paar uur lekker thuis ben. ik heb wel echt een mooi uitzicht op deze zaal, ik kijk zo tegen de euromast aan :)
Nou, gelukkig gaat t nooit zoals t moet bij mij haha. Ik had echt vreselijk slecht geslapen, vroeg uit bed. Ik had mijn tas al klaargezet de dag ervoor. Douchen, aankleden en dan wachten tot het tijd was om te gaan.. ergens knaagde er iets in mn binnenste, alsof er iets niet goed zou gaan. Dat was vrij breed van, ik word afgebeld tot ik word niet wakker.. heftig, i know. Om 10 over 12 werd ik gebeld door t ziekenhuis. Ik was overtuigd van afbellen... nee, blijkt dat ik de verkeerde tijd had doorgekregen en dat ik er voor 12:20 opstond! Ehm ja, lets go! Uiteindelijk 12:40 in t ziekenhuis. Ik werd natuurlijk voor de deur afgezet, en ondanks dat manlief zei ; niet rennen, tis een fout van hen, nam ik toch een sprintje. Ik wilde niet de oorzaak zijn van t eventueel niet doorgaan! Alleen, 4e verdieping met de trap op een nuchtere maag was dan weer niet zo'n goed idee. Dus nog puffend en hijgend kwam ik in de wachtkamer, en mocht meteen mee. Maar ook meteen uitkleden, operatiejurk aan (so fashionable) en was meteen aan de beurt. Op de anesthesie kreeg ik een infuus en toen kwam het hele operatie team. Inclusief het vertrouwde gezicht van mijn plastische chirurg. Heerlijk. Ik probeer altijd een beetje melig te zijn als ik geopereerd wordt. Dat wil zeggen, lopende band grapjes. Eenmaal in de OK krijg ik t dan toch wat te kwaad maar bij werkelijk elke operatie staan er zulke lieve mensen om me heen. Dus ik sliep uiteindelijk alsnog fijn in.
Op de uitslaapkamer kwam ik weer bij, maar het duurde langer dan de vorige keer. Samen met een raketje had ik iets meer tijd nodig om echt wakker te worden. Ik heb uiteindelijk anderhalf uur op de uitslaap gelegen.
Toen kreeg ik een ritje naar de dagbehandeling, manlief was er gelukkig al. (Al vanaf 4 uur dus die heeft bij elkaar een aardige zit gehad).
ik merkte dat ik wat wiebelig was.
De plastisch chirurg kwam vertellen hoe het was gegaan even kijken hoe het nu ging. Daarbij vertelde ze mij waar ik t meest pijn zou krijgen haha. Er is in totaal best veel weggezogen. Bij het aftekenen zag ze namelijk dat ik door het afvallen een groter verschil in grootte had dan voorheen. Ook is op mijn verzoek een stukje buikwand boven mn navel "omhooggehecht", ik had door het afvallen geen navelgat meer maar een streepje door loshangend vel. Manlief was nog even een boodschapje gaan doen en kwam terug met mijn favoriete milka, wat ook de favoriet van de plastische is, dus die kwam lekker even bij ons zitten en chocola eten. Kan alleen maar gek op die mevrouw zijn!
Zoals misschien bekend mag je als je gegeten, gedronken en getoiletteerd hebt naar huis. Dus ik at, ik dronk, ik toiletteerde maar mn lichaam voelde niet als van mijzelf. Draaierig en misselijk. Steeds als ik had geprobeerd te staan en weer zitten moest ik overgeven. Toen ik uit Eindelijk wilde plassen ging het daar ook mis. Het was inmiddels half 8. En de arts werd gebeld om te zorgen dat ik naar een andere kamer kon. Eventueel om een nacht te blijven. Dat wilde ik natuurlijk niet maar de dagbehandeling sluit om 8 uur. Kwart voor acht gingen we op weg naar de hele andere kant van het ziekenhuis. En werd ik op een zaal gelegd met 1 andere patiënt. Manlief en ik wilde echt graag naar huis, maar het was echt niet goed. Toen ik wilde toiletteren op de zaal ging t weer mis. Mn bloeddruk was op een gegeven moment 69/40 ofzo. dus ze adviseerde met klem te blijven. Dus nu is het 03;50. Ik ven net zonder problemen gaan plassen dus ik hoop oprecht dat ik over een paar uur lekker thuis ben. ik heb wel echt een mooi uitzicht op deze zaal, ik kijk zo tegen de euromast aan :)
Ik heb door alle avonturen na t bewegen alle medicatie eruit gegooid dus ik kan wel zeggen dat t mega pijnlijk is allemaal, de plastische heeft dus niet gelogen haha.
Inmiddels lig ik lekker in mijn eigen bed met Bink naast me, bak met groente en thee en natuurlijk medicatie.
ik ben blij dat ik thuis ben, en achteraf blij dat ik op stel en sprong naar het ziekenhuis moest zodat ik minder tijd had om mij druk te maken.
Ik ben werkelijk bont en blauw, maar ondanks dat het weggezogen gebied vol met water zit, kan ik nu al zien dat het echt Mooi wordt.
bedankt voor alle lieve berichtjes!
Tot snel, xL
Reactie plaatsen
Reacties
Hé Goudlokje. Wat een verhaal weer zeg. Balen dat je een nachtje moest blijven, maar gelukkig ben je weer thuis in je eigen vertrouwde omgeving en je privé broeder Peter en Bink. Laat je maar lekker verwennen. Dikke kus voor jullie van je tantetje ❤❤❤❤❤