4 jaar verder

4 jaar verder

Het was even stil hier op de blogsite. Zoals elk jaar hik ik toch weer tegen deze week aan.

Komt ook bij dat het op mijn werk HEERLIJK druk is deze tijd van het jaar. Dat is een mooie afleiding.

Terug naar de stilte: 4 jaar geleden had ik op 6 december een afspraak in het Franciscus in Rotterdam. Dit was een maand na de doorverwijzing van de huisarts (iets met 2 ziekenhuizen en 1 lettertje verschil, ik zal dit jullie besparen) Ik had eigenlijk een afspraak op de 13^e , maar ze hadden net een nieuwe “machine” en of ik dan als een soort van testpersoon wilde fungeren. Dan mocht ik al op 6 december. (overenthousiaste mevrouw ook met dr nieuwe machine).

Ik zou werkelijk niet meer weten hoelaat ik er moest zijn maar het was ochtend. Mijn moeder had wel 188x gevraagd of ze niet mee moest gaan. Maar Ik moest “alleen even een mammografie” en daarna zou ik naar mijn werk gaan. Ik was namelijk nog steeds overtuigd dat het een cyste was.

Eenmaal daar moest ik bij de mammografie wachten. Toen ik naar binnen werd geroepen door de zelfde TE enthousiaste dame leek er wat spanning weg te vallen. Want ja, als zij zo vrolijk is dan steekt dat aan. Mammografie, AUW! Beide kanten gelijk gedaan en weer terug naar de wachtkamer. Na 15 minuten werd ik weer naar binnengeroepen want ze had iets gezien dat ze van een andere hoek wilde vastleggen. * Bezorgdheid weer aan*

Door naar de wachtkamer van de Radioloog. Duurde lannggg en dan zit je daar alleen te wachten, zonder Cosmo of wat dan ook, maar mn whatsapp was gezellig. Op de tafel bij de radiologie was het volgens mij een donkere krullenbol die de echo maakte. En een heel lief (ik denk gereformeerd) meisje dat er naast stond. Ik hoorde de krullenbol de andere arts sommeren om de biopt klaar te zetten.  “we gaan een biopsie maken van het weefsel” ‘eh oke, dan is het dus geen cyste?’ Nee meid, het is geen cyste…’

** Paniek aan**

Biopsie gedaan, wat een kut gevoel, je ziet die naald naar binnen gaan maar dat voel je niet maar de knal voel je wel degelijk!

Huilend en scheldend lag ik daar, het meisje wreef over mijn handen en ik verontschuldigde me alleen maar.

Ik vroeg of hij kon zien of het goed of slecht was.

“hou er maar rekening mee dat het niet goed is, dat kan ik op de echo al wel zien”

Huilend uit de ruimte gegaan, Blinde paniek, .Whattt thee fuccckkk ! mn werk gebeld, ik kan niet komen werken vandaag helaas. “ waarom bel je mij als eerst gek, bel je moeder! “ je kan je er maar druk om maken….

Mama gebeld, ik schijn alleen maar de memorabele woorden “mama, het is niet goed” te hebben gezegd. Die heeft alles losgelaten en is naar me toe gekomen. Samen naar de Chirurg. Die kon mij al ook aangeven dat ik sterk rekening moest houden met slecht nieuws….. ik zou de uitslag maandag krijgen,. Dat waren dus 6 hele dagen van NIETS weten. En speculaties.

Blijkbaar heb ik tegen de artsen daar gezegd dat ik niet zou slapen tot maandag. Weet ik niets meer van maar goed. Ik werd vrijdag gebeld door Ellen dat de uitslag van de biopt er was en dat ik die dag al de uitslag kon krijgen. Nou dan weet je het eigenlijk al een beetje he….

S’middags om half 5 de uitslag. Hulptroepen opgetrommeld. Suus, mama en alwin waren aanwezig. Het gesprek maar opgenomen omdat ik eigenlijk al wist hoe of wat (dit is uitgetypt door een vriendin van zus, dat was zooo ontzettend fijn) :

Slecht nieuws geconstateerd, er is borstkanker geconstateerd. 2,5 cm tumor.

Hormonale variant. Doel van de behandeling is genezen. De tumor is ongeveer 2.5 cm groot en zit aan de binnenzijde bovenkant. Bij de eerste operatie (borstsparend) betekent dit dat er een deuk aan de bovenzijde komt van de borst.

De behandeling bestaat sowieso ook uit chemotherapie. Liefst ervoor zodat de tumor kan slinken, waardoor operatie makkelijker is en een mooier resultaat ontstaat. (dit noem je Neoadjuvante chemotherapie of NAC)

Na dit traject wordt er 5 jaar anti hormonale therapie aangeraden door 1 pilletje per dag. Deze remt de eisprong. Een snelle beslissing moet gemaakt worden vanwege de kinderwens. Chemotherapie is nadelig voor de vruchtbaarheid en daarom wordt aangeraden om eicellen te gaan invriezen. Omdat de tumor hormoongevoelig is zal de pil nooit meer een optie zijn, er moet een andere manier van anticonceptie komen: een koperen spiraal of condoom.

Traject van behandeling is een jaar, waarvan het begin een achtbaan zal zijn, maar erna in rustiger vaarwater zal komen.

Voor starten met de chemo therapie ga je op gesprek bij een internist oncoloog over de verschillende soorten chemotherapie, wat je kan verwachten.

Het advies is  om alle aanvullende therapieën te doen voor een zo goed mogelijk eindresultaat.

Komende week besluiten, met de neoadjuvante zou je voor de kerst al starten, wil je dit niet dan eerst opereren.

Er zijn geen uitzaaiingen, oksel op echo netjes. Voor chemo start doen ze wel de schildwachtklierprocedure. Hierbij halen ze 1 klier weg om te kijken of er tumorcellen zijn. Mocht dit zo zijn, dan gaan ze dan pas daarvoor verder kijken, nu niet vooruitlopen op de zaken.

Nou doe er maar mee wat je wil, en een gelukkig Nieuwjaar.

Dit was vreselijk. Je hebt een enorme kinderwens, je bent verliefd, hebt een baan en dan dit. Je staat helemaal stil.  Ik wilde alleen maar kinderen. En ik krijg kanker. Hoe nu verder. Hoe moet je je hierbij voelen. Wat moet je denken, zeggen, weten. Ik probeer het luchtig te houden en maak grapjes, ik troost mama en spapa en zus hebben goede vragen. Alles gaat volledig aan me voorbij.. Ik denk aan kale hoofden en kinderloosheid. Er komt nog niet bij me binnen dat ik ernstig ziek ben, (dit besef ik nog steeds niet overigens) IK WIL DIT HELEMAAL NIET! 

Eenmaal buiten wil ik meteen manlief bellen, die had me gedurende de afspraak al een app gestuurd om te vragen hoe het gaat. Hij zou gaat trainen en naar de kroeg gaan. Ik ben niet iemand die dr partner van zn eigen plannen wil houden maar ik vraag toch of hij wil komen omdat ik met m wil praten. Want HOE ga je aan iemand waar je helemaal gek op bent maar pas een maand mee omgaat vertellen dat je ziek bent, en dat je voor een traject FROM FUCKING hel staat.

Tja.. In de auto naar huis komt het liedje van James Arthur- Say you won’t let go- op de radio,. Die kwam eerder al binnen maar nu nog even extra hard. En voor het eerst sinds de paniek tranen van 6 december laat ik mn emoties gaan, Hand in hand met mama in de auto heel hard huilen om die woorden. Say you wont let go.

Want hoe je het ook wend of keert, ik ben misschien ziek maar ik maak me het meest zorgen om de relatie met hem. Want wat gaat hij doen/zeggen. Ik merk dat ik behoefte heb aan praktische dingen regelen. En hoewel dit een hoog gevoelig dingetje is wil ik het toch gelijk gedaan hebben.

Eenmaal thuis kruip ik bij mama op schoot als wederom dat godvergeten nummer op de radio komt. Nog meer huilen. Na een uurtje is hij er. Mama zit dan nog op de parkeerplaats met haar broers en zussen te bellen.

Bij binnenkomst knuffelt hij me en ik wil eigenlijk meteen het hele gesprek achter de rug hebben.

Ik stel hem heel oneerlijk voor de keuze, als ik alleen maar leuk ben voor even dan snap ik dat je geen trek hebt in dit circus wat er gaat starten. Ik weet niet hoe je over me denkt dus ik biedt je een soort van way uit nu, doe dat dan gelijk en niet later als ik in mn chemos zit.

Waarop hij de memorabele woorden uitspreekt ‘ wat voor $#^$#hond denk je dat ik ben dan” Eh ja oke… Hij kan ook niet in de toekomst kijken. Voor nu hebben we het leuk en dan is die Kanker maar een bijzaak. Hoe kun je nou denken dat ik weg zou gaan dan. Kon zich totaal niet verplaatsen in mn vraag. Voor t zelfde geldt ben jij mij over 2 maanden zat. Oke, touche. En ik heb het niet meer gevraagd.

De maandag erna weer gewoon aan het werk. Ik moet door want dit gaat me dalijk alleen maar stil zetten en ik hou nou eenmaal van mn werk. Gewoon normale uren werken en met mn heerlijke stagiare knallen de hele week. Dacht ik… Maar de afspraken begonnen te komen. Er moesten dingen geregeld gaan worden. Eitjes invriezen, behandelplannen etc. Ik heb alleen de maandag en de dinsdag rustig kunnen werken en toen begonnen we. Woensdag moest ik naar het ziekenhuis en kreeg ik te horen dat ik voor IVF in aanmerking kwam in het erasmus, en dat daardoor ook alle behandelingen overgezet zouden worden naar het Erasmus ( daniel den hoed, hoezeee)

Er is nog een zee aan verhaal te vertellen over deze periode. We moesten kerst vieren met het gezin, nieuwjaar borrel met de hele familie (stuk of 50 man) en ik maakte iedereen aan het lachen, piepte voor in de rij voor het eten want “ ik heb kanker hoor”. Geen idee hoe ik mensen daarmee choqueerde. Maar voor mij hielp het.

De 6 en 9 december zullen elk jaar weer een besef moment zijn. Dat zijn de dagen dat de hele wereld voor mij veranderde, en ik kan trots zeggen dat het voor 80 procent positief is verandert.

Volgende keer  meer ;) 

Liefs xL