En we gaan doooorrrrrr

Gepubliceerd op 17 maart 2021 om 18:15

En weer door.

Het is wel weer duidelijk geworden dat gewoon niet goed ben in dit soort dingen.

Vooral de maandag. De dag VOOR ik naar het ziekenhuis moest. (en onbewust de dagen ervoor ook al)

Het voelt alsof ik een stok heb, en iedere vreemde een Piñata is. Nee dat is ook weer wat overdreven maar ik zit gewoon de hele dag in mn hoofd met , wat nou als ze zegt, we gaan ff verder onderzoeken want we zagen iets verontrustend. Dan verandert je leven in 1 zin. Maar dat is niet gebeurt. Mijn leven mag een jaar doorkabbelen tot ik weer op controle moet.

om 9 uur in Rotterdam centrum zijn, dat is echt geen ideale bedoeling. Want je staat geheid in de file, wat zich weer uitbetaald in dat je een uur van te voren in de auto zit om maar op tijd te komen.

En dan vervolgens natuurlijk een half uur te vroeg komen aankakken.  Maar goed. Eerlijk gezegd waren de zenuwen al aardig gezakt, helemaal toen ik mijn favo dame in het restaurant zag staan. deze lieverd werkte ook al in het Daniel den hoed ziekenhuis en het was echt heel erg fijn haar weer even te zien. Dan voor de mammografie. Het is echt een rotgevoel. Dan duurt het nog eens eindeloos voor de zuster komt vertellen (met een uitgestreken gezicht) dat de foto's  "gelukt" zijn. Dat zegt niets, maar in het kader van de doemscenario's. WAAROM DUURDE HET ZO LANGGG WAT iS ER AAN DE haND! 

Toen hadden we nog 45 minuten tot de volgende afspraak. En dat duurt lang dan hoor. En toen liep de arts ook nog eens uit ( Lees: doemscenario,  misschien zit ze een slechtnieuwsgesprek voor te bereiden.) Eenmaal opgeroepen was de volgorde dit:  heey goedemorgen, de uitslag is goed hoor! ga lekker zitten. 

Dus voordat ik op mijn stoel zat was ik al opgelucht. Dan komt er een lichamelijk onderzoek en ook dat was oke. Dus met een big smile naar huis. Eenmaal daar natuurlijk doodmoe van de opgebouwde spanning. Gelukkig konden wij onszelf uitnodigen om bij  iemand te gaan eten.  haha 

Gister na het bezoek aan het ziekenhuis, had ik nog niet het idee dat het geland was. Misschien omdat ik toch zelf ook die doemscenario’s aan het creëren was. Vanmorgen echter, had ik weer zin om er tegenaan te gaan!

Gek genoeg komt toch nog steeds de angst om mijn haar te verliezen het meest naar boven.

Nu kun je misschien denken, dat is toch het minst belangrijke? Maar het is lastig uit te leggen en het wordt niet altijd begrepen. En ik ben soms blij dat mensen niet alles begrijpen, want dat betekent zoveel als dat zij het niet mee hebben gemaakt.

Maar genoeg over de dinsdag. Ik heb een heerlijk weekend gehad. We gooien de scenario’s in de kliko en gaan verder met de planning.  J T is overigens niet zo dat ik meteen helemaal alles los kan laten hoor. Maar nu even een jaar vooruit.

Aangezien ik buiten de uitslag en de doemscenario’s eromheen niet veel te vertellen heb hou ik het kort en sluit ik af met de vraag wie mij nou toch een lief kaartje heeft gestuurd.

Iemand wenst mij good vibes,  ademhaling en een dikke kus, alleen zonder naam.

 

Liefs xL 

 

 

 

Reactie plaatsen

Reacties

Mama
3 jaar geleden