Daar is die week weer...

Daar is die week weer...

Zoals jullie misschien weten heeft manlief vorig jaar, 9 december  een 5-jaar-na-diagnose-feestje gegeven voor mij.

Waar ik de 7^e december nog omschreef dat deze week eigenlijk heel erg lastig is. Kan ik na dit feestje van vorig jaar zeggen dat het dit jaar anders is.

Natuurlijk denk ik er aan. Weet ik nog dat we 5 december 2016 sint vierde bij mijn moeder en ik heel graag naar huis wilde omdat ik de dag erna mijn mammografie had.
Dat ik heel graag naar huis wilde omdat HIJ daar was. ( we waren net bij elkaar dus hij was nog niet mee naar de festiviteiten).
Dat ik heel graag naar huis wilde omdat mijn hoofd overuren draaide.

En ik weet ook nog dat ik die 6^e december in de wachtkamer zat en mijn oordopjes was vergeten en alle ziekenhuis geluiden als een horde bijen binnenkwamen.

Dat ik daar alleen zat omdat ik het wel ff zou doen, nee mam, je hoeft echt niet mee. Komt goed.

Niet wetende dat ik na een half uur mama huilend opbelde (nadat ik mijn werkgever had gebeld dat ik niet kwam werken) dat het geen goed nieuws was.

Ze liet alles los en kwam naar mij toe. Ik zat naast een mevrouw in de wachtkamer van de chirurg en een mevrouw naast mij vertelde dat zij het ook had gehad maar dat het met een operatie weg was, dat zou bij mij ook vast zo zijn. Little did she know… Midden in haar verhaal stond ik op want daar kwam mijn moeder de gang in rennen. Ik vloog haar in haar armen. Nu was ik niet meer alleen daar.

Uiteindelijk is zij met alle afspraken mee geweest. Daar ben ik onze werkgever nog steeds dankbaar voor dat zij die vrijheid had om mij bij te staan.

Maar terug naar deze week. Vorig jaar riep ik dat ik vrij zou nemen. Dat ik gewoon mij op zou sluiten in huis en wachten tot het 10 december was.

Toch heeft het feestje geholpen vorig jaar. Ik merk dat ik geen last heb van deze week. Ik voel me goed. De laatste medicijnen afbouwen gaat ook goed. Dus deze week zie ik na 6 jaar als een “gewone”, waar het heus wel door mijn hoofd speelt, maar niet meer overheerst.

Het kan natuurlijk zijn omdat ik uit de omgeving ben waar alles heeft plaatsgevonden. Deze verse start in het mooie Drenthe is een genot. Het huis waar ik ziek op de bank lag hebben we achter gelaten. De herinneringen nemen we natuurlijk mee.

Het vooruit kijken is soms nog steeds eng, want “wat als”.

Maar het gevoel dat mijn toekomst er is, dat overheerst tegenwoordig.

De hoop dat ik ooit een kindje mag dragen spreek ik dan ook vaak uit. Ik ben mij bewust dat het ook kan zijn dat het niet lukt. Maar een mens mag hoop hebben denk ik.

Hier nog even wat jaloersmakende foto's :) 

liefs xL