De rem erop.

2021

Ik vraag mij oprecht af wie heeft geroepen “DIT WORDT MIJN JAAR”

Want het is vorig jaar wel gebleken dat je enorme plannen kunt hebben maar er zomaar een pandemietje doorheen kan knallen.

Mijn oudjaarsavond was werkelijk de gezelligste die ik mij kan herinneren.

Geproost, spelletjes en eten. En ja, ondanks het verbod, werden waar ik was aardig wat VUURWERKJES afgestoken. Videobellen met collega’s/vrienden. Tis allemaal maar apart.

Nu dan de titel uitleg.

Ik denk dat veel mensen het herkennen. Leven met een rem erop door angst, voor falen, fouten of in mijn geval, Ziekte.

Dit besefte ik namelijk tijdens een gesprek dat ik voerde met iemand die mij door en door kent.

We bespraken het feit dat ik meer kan en wil doen. In werk, opleidingen en sporten.

Er werd aangegeven dat er een angst lijkt te zijn op mijn plannen. En voor het eerst sprak ik uit dat ik het DOODENG vind om grote stappen te zetten. Bang om het niet te kunnen, bang dat ik faal maar ook echt zo bang dat ik WEER ziek wordt. En dat ik van alles in gang heb gezet en het niet af kan maken.

Handig daarbij te vertellen is dat mijn soort tumor sneller terug komt tussen de 5 a 20 jaar. Er is dus een enigszins gegronde angst. Alleen besefte ik mij dus bij dat gesprek dat het mij dus ook beperkt in mijn groei.

We hebben (nog) geen kinderen. Dit is theoretisch gezien HET moment om “carrière” te maken, stappen te zetten zonder dat je teveel rekening met anderen moet houden.

Alleen de daadwerkelijke stap zetten, die praat ik mijzelf eigenlijk altijd uit mn hoofd met “dat gaat je niet lukken, want stel dat”… Nu is het aan mij om te gaan proberen dit te doorbreken.

Ja ik kan weer ziek worden, maar het kan ook dat dat niet gebeurt. En dan. Dan heb ik toch met die rem geleefd. En blijf ik waar ik nu sta. Ik wil juist door.

Afgelopen dinsdag ( 5-1-2021) was het precies vier jaar geleden dat ik naar het ziekenhuis moest voor mijn eerste chemo. Ik heb met manlief afgesproken dat ik ga proberen het voor de laatste keer zo mijn dag te laten bepalen ( ook de datums 6 en 9 december). Alleen de datum 19-07 nog. Toen werd ik “schoon” verklaard. Dit zet ik tussen haakjes omdat schoon niet hetzelfde als “ genezen” is.

Daar vergissen mensen zich vaak in. Schoon betekent dat de randen van het weefsel dat is weggehaald “schoon” zijn. Dwz: er zijn geen cellen gevonden in het weefsel. Maar, het kan zomaar zijn dat er ergens in je lijf een minuscuul piepklein uitzaajinkje zit. En die kan op elk moment gaan woekeren. Ik moet mijzelf dan weer voor houden dat dat dan ook voor iedereen geldt, en niet alleen in mijn geval. Maar ik moet het met mijzelf doen. Niet met “iedereen”.

Het is ook lastig aan mensen uit te leggen die niet ziek zijn geweest lijkt het soms. Ik ben fit, energiek, harig (haha) en doe mn dagelijkse ding. Maar het is niet te begrijpen dat ik er ELKE dag de HELE dag mee bezig ben. Dat Elk pijntje angst veroorzaakt, dat elke toekomstdroom met 1 gedachte in elkaar gebeukt kan worden. Dat je niet verder durft te kijken dan volgende week. Dat je soms dingen niet doet of wel, omdat het nadat je op dat traject gezeten hebt, voor jou juist wel of juist niet goed voelt.

Ziek zijn is een eenzaam geval. Ook erna. Er zijn 10000en mensen die tijdens je behandeling aanmoedigen vanaf de zijlijn, hebben fantastische dingen gelezen op het internet, hebben een buurvrouw van een nichtje van de caissière dr goudvis, die het OOK heeft gehad en daar werkt dit en dat prima.

En na de behandelingen spreidt de zijlijn weer uit. Iedereen gaat weer zn eigen dingen doen. Dat is ontzettend menselijk. Maar mensen die ziek zijn geweest dragen iets mee (ik heb het hiermee puur even over mijzelf) dat ze alleen moeten dragen, angst, zorgen, frustraties, herinneringen van Rode vloeistof en pruiken.. Van de buitenkant zie je niets meer aan mij, (dit is het allerkutste..)  aan de binnenkant is t oorlog, bijna elke dag. Ik zie anderen “gewoon” leven. Voor mij is er niets gewoons meer aan door die rem.. Ik gun iedereen een “gewoon leven hoor. Maar ik zou graag willen dat er meer bekend wordt over het niet gewone leven na ziek zijn. Misschien ben ik er de aangewezen persoon voor met mijn blogs. Who knows.

Klinkt allemaal heel zwaar maar ik ben juist vrolijker dan ervoor. Ik word namelijk wakker. En dat is al een heel cadeau.

Maar de dagen dat ik bang ben zullen er zeker altijd zijn. Vaker dan ik zou willen.

Maar ik kan het niet veranderen. Ik kan alleen proberen met mijn kleine kringetje liefden die voet van de Rem te krijgen.

Liefs xL