30-09-2020 Bully-Bakken

Bully-bakken

Door het hele nieuwe pakket aan maatregelen maak ik niet zo veel mee helaas haha.

Alleen mijn moeder (ja dat is ook mijn collega ;)) en ik mogen in principe op kantoor komen. Wij moeten er sowieso naartoe omdat we de post moeten scannen en faxen moeten sturen.

Wat daardoor gebeurt is dat of alleen of samen op kantoor zitten. De Radio gaat op standje “feest” en we werken lekker door, zonder afleiding, zonder rumoer.

Vandaag zit ik ook weer alleen. Gisteren een nieuwe telefoon gehaald. Zo blij als een klein capucijneraapje. Ook heb ik na een week of 10 weer bij mn meiden gegeten. Met de 3 boys erbij.

Omdat we niet zoveel meemaken nu, geeft het ruimte om wat verder in mijn verleden te duiken.

Das nie allemaal fraai he.

Ik kan inmiddels wat beter omgaan met mijn eigen hysterie maar dat was vroeger wel anders. Hoe vaak ik niet bijna met mn oog aan een kapstok op de basisschool heb gehangen, of weer een een schuiver maakte omdat ik over mn eigen voeten struikelde.. Kleren altijd vies, bomen klimmen, noem het maar op. Vieze lieze zei mama wel eens.

Thuis was het zorgeloos. Ik moet zeggen dat ik VEEL niet meer weet hoor. Zeker na de Chemo niet meer. Maar ik weet wel dat we het goed hadden met zn 5en. Helaas begon wel op de basisschool het pesten. Nu weet ik dan niet meer of ik het toentertijd groter heb gemaakt dan het was, door diezelfde hysterie, maar ik weet wel dat er dingen niet goed gingen. Sneaky gebeurtenissen waar ik de dupe van was. Op de basisschool was het volgens mij wat onschuldig.. Maar toen ik naar de brugklas ging…

Ik was dan ook wel een makkelijk slachtoffer hoor. Ik voelde me in de overgang van groep 8 naar de brugklas zo extreem klein, ben je ineens de kleinste ipv de oudste. Ik ging naar dezelfde school als mijn zus. Maar op een heel ander gebouw. Volgens mij ging het meteen de eerste dag ‘fout’. Waar ik in groep 8 gewoon met mn spicegirls schoenen en tuinbroek kon lopen, was ik in de brugklas een lekker doelwit (don’t jugde, waren SUPER hip toen!). Ik had al van kinds af aan een flinke overbeet. Was al wel bij de ortho geweest maar moest wachten. Ik had zo’n grote overbeet dat ik  mijn mond niet goed dicht kon doen, waardoor het een makkelijk iets was om mee te zieken. En ik, klein als ik me voelde, reageerde precies zoals ze wilden. Ik werd stiller, en kleiner, en wilde niet meer naar school. Het was niet alleen schelden hoor. Beschimmelde boterhammen in mn tas, gymkleren verstopt, tekeningen van mij op het schoolbord als ik binnenkwam.

Hoe meer ik over deze tijd nadenk, hoe meer er ineens terugkomt ook.

Mijn moeder vertelt vaak dat ze mij uitzwaaide, terwijl ik huilend naar school fietste, als ik uit beeld was belde ze huilend de decaan op dat ik er weer aankwam. Als de dood dat ik onderweg ergens iets ging doen waardoor ik niet op school zou aankomen.

In de 2^e kwam ik in een andere klas. Waarin een meisje was blijven zitten. Niet wetend dat zij mijn leven zou veranderen. Steeds vaker merkte ik dat ik werd betrokken bij haar. En dat ze geïnteresseerd was in mij. Begin de 2^e klas kreeg ik eindelijk mijn beugel. En nee niet die slotjes, toen kreeg je nog zo’n enorm geval in je bakkes. Vreselijk. (en een buitenboord, jaja)

Het meisje waar ik het zojuist over had, is ook degene die uiteindelijk is opgestaan voor mij, en toen we op kamp waren door de eetzaal riep ;  jezus jongens zijn jullie nou een keer klaar!!

Daarna was het voor 90% afgelopen. En werd zij mijn beste vriendin.

We hebben echt zoveel leuke dingen gedaan en meegemaakt. En ik ben haar nog steeds voor altijd dankbaar voor.

Een paar weken geleden sprak ik een meisje uit die tijd, ze keek altijd tegen ons op zei ze. Terwijl ik JUIST helemaal jaloers was op haar met haar lange blonde haren. Grappig hoe zoiets kan lopen.

Het pesten heeft bij elkaar een jaar of 8 geduurd denk ik. Ik vind het wel eens jammer dat ik toen niet de rust en de mindset had die ik nu na mijn ziekzijn heb.

Achteraf kan ik ook begrijpen waarom die pesters mij pestte, er is altijd een onderliggende reden. En dat kan van alles zijn. Het ligt vaak niet eens aan de gepeste persoon  maar aan de pester zelf.

Al met al, kan ik er op terugkijken met een rustig gevoel. Niet meer verdrietig. Niet meer boos.

Ook dat geeft rust..