324 dagen

Nog 324 dagen.

Wat is dat toch dat als ik bij iemand op bezoek moet in het ziekenhuis dat ik er zonder moeite naartoe ga, maar als ik voor mijzelf moet dan is het 4 dagen stress van te voren. Op zich misschien logisch, maar na 5 jaar had ik misschien anders gehoopt. Maar goed. Afgelopen maandag moest ik weer eens voor mijzelf. De Medicatie die ik slik/injecteer is de hormoontherapie voor 5 jaar.

Elk jaar controleren ze mijn bloed om te kijken of ik nog netjes in de “overgang” ben. Schijn ik toch eindelijk eens een voorbeeld ergens in te zijn. Want dit jaar geen bloedprikken, omdat ik EN geen klachten heb, EN elk jaar dezelfde uitkomst heb.

Mijn hard-door-de-chemo-gewordende (-is dat een woord?)  aderen waren blij.

Ik was met de fiets, en natuurlijk te laat van huis gegaan. Wie spreekt er dan ook om half 9 af, maar goed. Ik kwam volledig oververhit aan. Scheelt voor mij dat de arts die ik zou zien mij al vanaf t begin kent, en gewoon chilll bleef. De arts assistent die moest misschien wel even wennen, maar die teigetjes zoals ik zijn er nou eenmaal ook bij. Niet heel vaak op de afdeling Oncologie heb ik mij dan wel weer laten vertellen.

Wat schijnt nou aan de hand te zijn. Oktober 2022 gebruik ik 5 jaar mijn medicatie. Omdat ik geen uitzaaiingen had, en door de grootte van mijn tumor, hoef ik dus echt maar 5 jaar die hormoontherapie.

Nu hoor ik je denken, wat fijn, geen medicatie meer. MAAR… De pilletjes en de prikken die ik neem, zijn wel mijn enige houvast aan iets wat ik zelf kan doen om te proberen te voorkomen dat ik weer die verpletterende diagnose zou krijgen. Dat is natuurlijk een wassen neus, want kanker doet wat hij wil. En als hij terug wil komen, dan doet hij dat toch wel.

Ik moet dalijk, over 324 dagen op mijn eigen lichaam gaan vertrouwen. Ik moet kijken of het “kippenhok” (zoals mn buuffie het noemt) nog werkt. En ik moet er van uit gaan dat ik een lang leven zal hebben zonder prikken en pilletjes. Ik hoef er gelukkig nog 324 dagen niet over na te denken. Ze vroeg nog of ik een afspraak wilde volgend jaar. Dat leek mij een goed idee, ik ken mijn hoofd inmiddels. Ik zal tegen die tijd echt moeten spuien.

Over 28 dagen is het 5 jaar geleden dat de arts mij vertelde dat ik borstkanker had. Een Cruciaal punt, gevoelsmatig. De meesten zijn na 5 jaar schoon, ook daadwerkelijk “beter”. (dwz, je mag weer mee in het rad van de rest van de mensen die kans maakt om het te krijgen)

Zoals eerder verteld is de kans dat mijn specifieke tumor terug komt tussen de 5 a 20 jaar groter. Maar ik heb mij ook laten vertellen dat ik een goed “uitgangspunt” heb door dat alles zo is gegaan zoals het is gegaan.

Komt er op neer. Dat iedereen kan zeggen en denken wat ze willen en voelen. Maar ik zal altijd 1x in de zoveel tijd denken als ik iets voel, zie, etc “het zal toch niet”. Precies zoals ik 5 jaar geleden onder de douche dacht.

Toen, wereldvreemd als ik was, dacht ik nog dat het een cyste kon zijn. Had het kunnen zijn. Had ik  verwacht 5 jaar later zo blij, enthousiast en energiek te zijn? Nee, absoluut niet.

Maar zoals de arts maandag zei, ik ben zooo blij dat je hier tegenover mij zit.

En ik hoop dat meer mensen dat hebben als ik tegenover ze zit.

Liefs xL