5 jaar

5 jaar.

En dan ben je ineens 5 jaar verder… Zoals elk jaar, heb ik echt mn beste tijd niet in deze week (de week van 6 tm 9 december).

Dit jaar lijkt dit nog wat heftiger te zijn. Ik weer oprecht niet waarom.

Soms hoor ik wel eens mensen die claimen dat ze na 5 jaar “schoon”, genezen zijn.

Ergens in mijn hoofd wist ik dat er tijdens mijn chemo’s is verteld dat dit met mijn soort tumor niet zo is. Omdat ik, als het om de periode van chemo gaat, niet helemaal op mijn hersenpan kan bouwen heb ik even de oncoloog gemaild, kan gewoon.

Het ‘genezen’ verklaren na 5 jaar zeggen wij eigenlijk nooit. Jou tumor destijds was hormoongevoelig, om die reden wordt je behandeld met anti-hormonale therapie.

Er was geen tumor zichtbaar meer nadat je behandeld bent met chemotherapie, dat is gunstig.

Echter kunnen wij helaas nooit zeggen of een tumor wel/ of niet terugkomt. En het klopt idd dat een hormoongevoelige tumor ook nog na een aantal jaar terug kan komen. Dat is ook de reden waarom je zo uitgebreid wordt behandeld.

Nu wil ik natuurlijk niet mensen die dit lezen en dit wel ervaren wat pessimistisch maken, maar dit is mijn realiteit.

Ik herinnerde mij dat ze zei dat het “binnen 5 á 20 jaar sneller terugkomt” daar mag gelukkig wat nuance op.

Echter, is dit een overtuiging die ik mij al 5 jaar voorhoud, dus aannemen wat hierboven staat is voor mij echt lastig.

Ik ga een poging doen uit te leggen hoe ik mij in deze week voel: (het voelt een beetje als de foto van het bos hieronder, troosteloos.  

Neem bijvoorbeeld gisteren; Ik stond op met een kop als een blok beton. Druk op mn hoofd. Pijn in mn schouder, kortom “algehele malaise”. Waar ik normaal kan denken, ach, er zijn ergere dingen. Is dit in deze week alsof mijn wereld zwart is, en dat dat allemaal komt door mijn omgeving. Die eerste dagen kan ik nog moeilijk relativeren dat het weer deze periode is.

Toen ik thuis kwam had ik het koud, en nadat manlief de open haard aan had gezet, en pot thee gezet en ik mijzelf met 3  dekentjes had omsingeld, had ik het nog steeds koud.

 Vanmorgen naar mn fiets, blijf ik met mijn oordopjes aan de deurklink hangen. “WAAROM?!?!”  maar op waarom krijg je nooit antwoord. 

Vervolgens is mijn batterij van mn fiets weer leeg, waarom heb ik dat niet opgeladen gister. (omdat ik het koud had en naar binnen wilde) Dus door de kou, zonder ondersteuning, met mama aan de telefoon, voelde ik mij heel zielig. Alles zit tegen. Dat laatste is natuurlijk niet waar, maar ik ben 95% van de tijd intens gelukkig en vrolijk. Dus dit gevoel past lastig bij mij, en ik kan er dan ook niet goed mee omgaan.

Waar ik voorheen op deze dagen echt depressief kon raken van een WCrol die naar mijn idee verkeerd om hing. Kan ik tegenwoordig wat beter uitzoomen. De situatie bekijken en denken, oke, is mijn reactie gegrond.

Maar over het algemeen wil ik OF de hele dag huilen, OF de hele dag mensen slaan, en dat dan 4 dagen lang.

Ik heb dan ook besloten voor mijzelf dat ik volgend jaar de week van 6-12 tm 9-12 gewoon uitcheck.

3-4 dagen met thee, chocolade en dekentje op de bank kerstfilms kijken.

Want dit is voor mij, en voor mijn omgeving ook niet lekker. Ik ben enorm snel overprikkeld. Dus geluiden, discussies en irritaties gaan gezellig door merg en been bij mij.

Nu heb ik het godsgruwelijke geluk dat ik in mijn heerlijke werk veel vrijheid heb. Momenteel ben ik wel op kantoor, maar ik zal denk ik over een half uur lekker naar huis gaan. Ergens onderweg een stapel chocola voor mijzelf halen. En op de bank kruipen. Met Bink. En de verwarming op standje voorgaren, en kerstfilms en thee.

Morgen kijken we wel weer verder hoe het gaat.

Misschien ben ik wel weer mijn vrolijke zelf morgen, en zak ik de 9^e (de officiële diagnose dag) weer in elkaar.

Zoals ik heb geleerd van 1 van mijn dierbaarste, "laat het er maar zijn".

Liefs xL